سایت خاطرات کاغذی

!امروز این کوچه باغ کاه گلی زیباتر از همیشه هست!با تاک های که همه دیوار را پوشانده!وچشمهای مرا مست تماشای خود میکند!چشم باده ننوشیده من!باده میدهد به دست این صورت خسته من!لبانم مست مست میشود از این باده واین می!بی خودی میخندد! اما نمیدانم چرا این اشکها بر روی گونه های من میرقصد!«هیچ هیچ هیچ»

در کویر بی محبت یک انسان چه باید کرد!؟آنجا که جز خار مغویلان سبزه ی یافت نمشود! آنجا که نا امیدی وبی پناهی ! آنجا که عزیزانت فقط یک سرابن برای تیمار کردن تو!برای محرک تو برای آشفتگی!آنجا را تو بنشین!با اشک دیده باغچه جامعت را شوستشو ده !غبار از صورت آن گل ارغوانی بردار!چشمهایت را ببند!دست تخیلت را بگیرو پا در باغچه بگذار!شاخه های یاس را کوتاه کن!آن درخت تاک را هدایت کن! بید مجنون را آب ده!چشمهایت را ببندو دراین آشفته بازار زندگی کن« 

هيچ.  هيچ.  هيچ

ساقی مرا جامی از می بس!نوای از نی بس!مرا به بزم وشادی چکار!؟کنجی از گنجه ی خاکیت بس!ساقی تلخ وتلخ تر بریز !مزه میخواهم چکار؟!اینهمه ترش روی‌ بودن غم مرا بس! از کنج‌ آن باغ ولعل ! به این خرابه گزیده ام! از آن تخت ابریشمی به این کرسی سنگی گزیدام!نمیدانی صفای حضور تو را هیچ جا به دلم نمی بخشد ساقی!ساقی دانه کن اناری را !در دل آن ظرف فیروزه ای!من بیمار توام!بیا به بالینم وحالی پرس!تا برایت صد عشوه کنم به ناز!تو پرسی حالم را !من همی ناله کنم!دستهایت را به گونهایم بکشی!ومن بیمار آن نگاه پر مهر تو! تو دلجوی کنی !ومن‌تب کنم ز ترس دوری تو! گونهایم از حرارت گل اندازد وتو خیس کنی حریری از آب رودو کشی بر رویم! ساقی من خمار آن نگاه توام !می مرا چکار! چو نگاهت را بگیری ز من ! دگرگون میشود حالم! ساقی از عرش به فرش میایم !چو بدانم نگاهت میهمان چشمهایم ست

                                  لمس كن دوست داشتن مرا....قول ميدهم عاشق ترين عاشق شوى!